Zelfafwijzing versus eigenwaarde en zelfliefde? Hoe zit dat eigenlijk bij mij?
Tijdens een telefoongesprek tussen mij en mijn vriendin wordt al snel duidelijk dat wij er allebei nog wel eens tegenaan lopen. Het gevoel dat we niet voldoende waarde leveren. We willen het voor iedereen goed doen. Maar vergeten we hierbij niet onze eigen behoeften en verlangens? Vergeten we wellicht even dat we NU al waardevol zijn en dat dat los staat van wat we doen?
Wanneer we ons in dit gevoel zouden laten mee zuigen dan ontnemen we hiermee onze eigen ruimte en ontkennen we onze Eigenwaarde.
In relaties waarbij sprake is van relatieverslaving en/of codependentie is dit één van de kenmerken. Soms speelt zich dit onbewust af, soms bewust. Je bent zo op de ander gefixeerd dat je je eigen wensen en verlangens negeert, ze onbelangrijk vindt en jezelf niet de ruimte geeft om (volledig) te mogen bestaan. De ander is belangrijker. De wens van het willen voldoen aan de (ingevulde) verlangens van de partner is groter dan het gevoel dat het veilig is om je eigen (emotionele) behoeftes uit te spreken en ze er te laten zijn.
En dat snap ik wel! Want je weet misschien niet beter! En daarnaast levert het je de liefde, aandacht en erkenning op waar je zo naar verlangt.
Je hebt waarschijnlijk in je verleden (onbewust) het gevoel gehad dat je verantwoordelijk was voor het emotionele welzijn van (één van) je ouders, ook wel parentificatie genoemd.
Als kind wil je namelijk dat het goed gaat met je ouders, en gevoelig als je bent neem je het als taak op je om (emotioneel) voor ze te zorgen, dat zij zich fijn en stabiel voelen. Jouw emotionele behoeftes krijgen minder ruimte, worden onderdrukt en je ontwikkelt een patroon waarbij dit als veilig wordt beschouwt. Je krijgt, met het goed willen doen voor de ander, de bevestiging dat je waardevol bent, omdat het lijkt dat de ander (in kind-situaties de ouder, en later de partner) hiermee ‘geholpen’ is. Echter, hoe goed je het ook doet in jouw ogen, je doet het nooit goed. De liefde, aandacht en erkenning waar je naar verlangt is vaak maar van korte duur.
Ook kan het zijn dat de afwijzing die je vroeger (bewust of onbewust) als kind hebt gevoeld, hetzij door je moeder(figuur) of je vader(figuur), een van de redenen is dat je nu jezelf of delen van jezelf afwijst. Deze zelfafwijzing is in wezen een afweermechanisme om de afwijzing van je ouders niet te hoeven voelen.
Je hebt niet geleerd om de waarde van jezelf te zien en van jezelf te houden.
En als je de waarde van jezelf niet ziet of niet van jezelf houdt, dan zie je ook de waarde niet van wat je doet. Je zult het altijd nog beter moeten doen van jezelf, wat het ook is. Het is nooit goed genoeg. Je zult altijd beter moeten zijn. Je wijst jezelf af..
Het is als een patroon wat zich vanuit je kindstuk voortzet omdat je niet hebt geleerd hoe het anders kan. Omdat je niet hebt geleerd dat je precies goed bent zoals je bent. Je hebt geleerd dat wat de ander doet per definitie waardevoller is. En dus is de ander (mét zijn of haar wensen en verlangens) waardevoller dan jij. Denk je. Zie je de cirkel?
Het raakt een oude ‘oerangst’ aan van niet goed genoeg zijn. Een angst die collectief aanwezig is, je bent echt niet de enige!
Soms, zeker wanneer je je mee laat zuigen in de emoties die hiermee gepaard gaan, zie je niet wat er gebeurt en al helemaal niet hoe het anders kan. Maar wanneer je de patronen bij jezelf gaat herkennen kun je daar mee aan de slag.
Zodat je gaat zien wat JOUW waarde is. Dat jouw waarde los staat van wat je doet. Dat jouw waarde zit in wie je bént, alleen al omdat je op aarde bent!
Uit eigen ervaring weten we dat het moeilijk kan zijn om in je eentje los te breken uit deze beperkende patronen en wellicht verslavingen. Het is namelijk zo lang veilig geweest! Het vergt moed om hierin stappen te ondernemen.
Wanneer ons telefoongesprek ten einde loopt weten we weer waar onze kracht ligt en komen we tot een waardevolle conclusie: niemand hoeft het alleen te doen en we hebben elkaar nodig om patronen te herkennen, onze waarde te spiegelen en onze krachten te bundelen.
Ook jij hoeft het niet alleen te doen!
Counseling Center Changes biedt jou een veilige omgeving om je eigenwaarde te ontdekken en je eigen ruimte in te nemen. Zodat je vrij kan zijn van verslaving, relatieverslaving, codependentie en de daarbij behorende verlatingsangst en bindingsangst.
Ben jij toe aan een liefdevolle en gelijkwaardige relatie? Een (toekomstige) partner die jou waardeert om wie je bent? Die jouw ruimte respecteert? Waarbij je volledig jezelf kan zijn, omdat jij weet dat je het waard bent om jouw eigen ruimte in te nemen? Wil je wellicht in je huidige relatie hier samen naartoe groeien?
Klik hier voor de verschillende mogelijkheden die CCC jou biedt
Samen met Claudia, die dit proces zelf doorlopen heeft en met anderen die hetzelfde streven hebben als jij (die fijne relatie vrij van codependentie en los van relatieverslaving), kom je op een heldere en duidelijke manier precies waar je wezen wil. Bij liefde, bij jezelf!
Heb je vragen? Stuur dan een mailtje naar info@counsellingcenterchanges.nl we beantwoorden ze graag!
1 gedachte over “Zelfafwijzing versus eigenwaarde en zelfliefde”
Graag ontvang ik tips en informatie over relatieverslaving en codependentie.